Lovački pas pored svog lovca dopunjuje i umnožava njegove lovačke sposobnosti. Kod lovačkog psa se ceni sposobnost njegovih čula, posebno njuh, kao i brzina i izdržljivost. Pas obavezno pronalazi ranjenu divljač i tako sprečava njeno eventualno truljenje i raspadanje u prirodi.
Jedno je sigurno: Lov je prokrčio put do trajnog unutrašnjeg odnosa između čoveka i psa sa obostranom korišću. Taj odnos se održao do današnjih dana i pratio istoriju čovečanstva. Već iz praistorijskog doba postoje dokazi o lovačkoj upotrebi psa. Odnos čovek - pas napravio je u svom istorijatu čudesan preobražaj, od progonjene životinje do životinje za žrtvovanje, do neizbežnog pratioca u lovu. Psi su pažnju i ugled posebno stekli u lovu, a svom gospodaru su istovremeno obezbedili prestiž i privilegije.
Promenom načina lova, menjala se i lovna upotreba pasa, sve više su tražene životinje sa određenim osobinama. To je mogućila varijabilnost vučje nasledne mase.
Bili su to psi goniči (brakirci) koji prate trag divljači pomoću njuha i gone divljač do lovca. U drugoj grupi, hajkaši, love na vid i bili su brzi kao strele. Išli su u hajke, ali i kao pojedinci, kao npr. ruski barzoj koji je davio čak i vuka. Hajka je kombinovana zbog većeg efekta lova. Lov su preuzimali cunjavci tražeći divljač njuškanjem i isterujući je, a ako bi pobegla, ubacivani su hajkaši.
Za snažnu divljač korišćeni su, uz hajkaše i psi koji su puštani sa povodnika tek kada je divljač zaustavljena. Njihov zadatak je bio da divljač povuku na zemlju odnosno da onemoguće plenu da se brani, kao npr vepar ili medved.
Posebno je važan bio pas vodič koji je vodio hajku. Pas vodič je u svoje vreme postao samostalna rasa sa njim je rađeno isključivo na povodniku. On je lovca vodio do divljači. Morao je da otkrije hladan trag jelena, svinje ili medveda, da ukaže na njega i po odobrenju vodiča da ga ne napušta, dok ne pronađe divljač.
Psi su uvek uvežbavani samo za jednu vrstu divljači i postajali su usko specijalizovani. Od poslednjih pasa vodiča nastali su današnji krvoslednici s tom razlikom da oni prate tzv. crveni trag, dakle vode do divljači na povodniku, posle pucanja (dakle, divljač je već mrtva ili ranjena). U krvoslednike se pored hanoverskog još ubrajaju i Bloodhoundi.
U mnogobrojne vrste pasa ušao je i ptičar. Svoju egzistenciju može da zahvali uvođenjem sačme u lovu na pernatu divljač. On je trebalo da bude univerzalan. Najpre njuhom traži divljač, pronalazi je, zatim lovcu pokazuje gde se ona nalazi stojeći poslušno i posle pucanja je aportira. Pored toga, dodali smo mu i rad u vodi. Od tih pasa su se razvili današnji ptičari kao nemački kratkodlaki i nemački oštrodlaki, ali i seter, poenter ili mađarska vižla.
Svi psi pripremljeni za lov bili su specijalisti i obučeni za jednu il drugu vrstu lova. Od vrste divljači zavisilo je koji će pas učestvovati u lovu. Ako je trebalo isterati lisicu ili jazavca iz legla, vodili su se psi za lov pod zemljom npr. jazavičari, foks terijeri, nemački lovni terijeri i mnogi kratkonogi engleski terijeri. Ovo nabrajanje može da se završi cunjavcima kao što su španijeli i nemački prepeličari.
Lov se menjao i razvijao tokom vremena. Tehnika pucanja je usavršena. Način lova koji preovlađuje je i danas: sedenje, čekanje ili traganje.
Najveća kazna za vlasnika je nevaspitan lovački pas. Zato dobar lovac treba da ima osnovno poznavanje obuke lovačkih pasa. Pravilno vođenje lovačkog psa je jako važno, svejedno šta će se od njega kasnije tražiti: sport, pratnja ili lov.
ja ili lov.
Lovački pas je u prvom redu pas, po refleksu i signalu. Od lovačkih pasa su vekovima tražene određene osobine. Sa psom treba da se radi tako da se razviju njegovi posebni talenti. Zato na početku svake obuke nekog lovačkog psa treba uložiti napor da se pronikne u ličnost psa i da se prouči njegov karakter kako bi ga shvatili. 
